ΚΑ(Η)ΜΕΝΗ ΜΝΗΜΗ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

 

    Το πλέον σημαντικό όργανο του σώματος είναι από πολλές απόψεις ο εγκέφαλος αφού εκεί εδράζεται αυτό που χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο: η μνήμη, η σκέψη και επεξεργασία δεδομένων, η λήψη πληροφοριών μέσω των διαφόρων αισθητήριων οργάνων και εντέλει η εκτέλεση των όποιων αποφάσεων με την διαβίβαση των εντολών μέσω του νευρικού συστήματος προς τα περιφερειακά όργανα-μέλη καθώς και πολλές άλλες λειτουργίες που ούτε έχουμε αναγνωρίσει. Δίχως να υποτιμάται η χρησιμότητα των υπολοίπων τμημάτων, αφού όλα είναι απαραίτητα για την ομαλή-ορθή λειτουργία του οργανισμού, ο εγκέφαλος είναι ο Διοικητής.

    Σε προηγούμενη ανάρτηση έγραψα πώς η διαστρέβλωση μιας έννοιας μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την επεξεργασία. Όπως ένα και μόνο αλλαγμένο bit μπορεί να καταστρέψει ολόκληρο το αρχείο μιας φωτογραφίας. Αρκεί μια αλλαγή από 0 σε 1 ή το αντίστροφο και το αποτέλεσμα είναι απλά καταστροφή:

    Φυσικά έχει σημασία και η θέση του λάθους μέσα στο σύνολο της πληροφορίας. Αρκετές φορές συμβαίνουν αλλαγές οι οποίες περνάνε απαρατήρητες είτε λόγω της δικής μας ανικανότητας να τις εντοπίσουμε είτε λόγω της μικρής αλλοίωσης που αποφέρουν στο αποτέλεσμα. Ακόμα πιο επικίνδυνη είναι η επαναλαμβανόμενη αλλοίωση μέσω απειροελάχιστων μη εμφανών αλλαγών γιατί η αλλαγή είναι μακρόχρονη και δεν ενεργοποιεί τα αυτόματα ανακλαστικά.

Αυτή η νεκρολογία η οποία δημοσιεύθηκε στους Times του Λονδίνου: 

“Σήμερα πενθούμε τον θάνατο μιας αγαπημένης παλιάς φίλης, της Κοινής Λογικής, η οποία μας συντρόφευε για πολλά χρόνια.

Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα την ηλικία της αφού το μητρώο γέννησής της έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό σε γραφειοκρατικές διατυπώσεις.

Θα την θυμόμαστε ως κάποια που μας δίδαξε πολύτιμα μαθήματα όπως :

– Έχε την κοινή λογική να προστατεύεσαι.

– Το πρωινό πουλί πιάνει το σκουλήκι.

– Μαγείρεψε πριν πεινάσεις.

– Η ζωή δεν είναι πάντα δίκαιη, και…

– Ίσως ήταν δικό μου το φταίξιμο.

Η Κοινή Λογική έζησε σύμφωνα με απλές, συνετές οικονομικές πολιτικές, όπως:

– Μην ξοδεύετε περισσότερα απ’ αυτά που κερδίζετε,

και…αξιόπιστες στρατηγικές, όπως:

– Υπεύθυνοι είναι οι ενήλικες και όχι τα παιδιά.

Η υγεία της άρχισε να επιδεινώνεται ραγδαία όταν τέθηκαν σε ισχύ καλοπροαίρετοι αλλά αυταρχικοί κανονισμοί.

Αναφορές για ένα 6χρονο αγόρι που κατηγορήθηκε για σεξουαλική παρενόχληση επειδή φίλησε μια συμμαθήτριά του στο νηπιαγωγείο, για εφήβους που αποβλήθηκαν από το σχολείο επειδή χρησιμοποίησαν στοματικό διάλυμα μετά το γεύμα και για έναν δάσκαλο που απολύθηκε επειδή επέπληξε έναν απείθαρχο μαθητή, απλώς επιδείνωσαν την κατάστασή της.

Η Κοινή Λογική έχασε έδαφος όταν γονείς επιτέθηκαν σε δασκάλους επειδή έκαναν την δουλειά την οποία οι ίδιοι δεν είχαν καταφέρει να κάνουν αναφορικά με την πειθάρχηση των ανυπάκουων και κακομαθημένων παιδιών τους.

Η υγεία της επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο όταν τα σχολεία υποχρεώθηκαν να παίρνουν την γονική συναίνεση για να βάλουν αντηλιακό ή να δώσουν μια ασπιρίνη σ’ έναν μαθητή, αλλά δεν μπορούσαν να ενημερώσουν τους γονείς όταν μια μαθήτρια έμενε έγκυος και ήθελε να κάνει έκτρωση.

Η Κοινή Λογική έχασε την θέληση για ζωή όταν οι εκκλησίες έγιναν επιχειρήσεις και οι εγκληματίες τύγχαναν καλύτερης μεταχείρισης από τα θύματά τους.

Η Κοινή Λογική δεν κατάφερε να ξεπεράσει το γεγονός ότι, όχι μόνο δεν μπορούσες να υπερασπιστείς τον εαυτό σου από έναν διαρρήκτη μέσα στο ίδιο σου το σπίτι, αλλά ο διαρρήκτης μπορούσε και να σε μηνύσει για βιαιοπραγία.

Η Κοινή Λογική παραιτήθηκε τελικά από κάθε θέληση για ζωή όταν μια γυναίκα που τάχα δεν κατάλαβε ότι ένα αχνιστό φλιτζάνι καφέ ήταν ζεστό, έχυσε λίγο στην ποδιά της κι’ ανταμείφθηκε άμεσα μ’ έναν τεράστιο διακανονισμό.

Πριν από τον θάνατο τής Κοινής Λογικής είχε προηγηθεί ο θάνατος των γονιών της, της Αλήθειας και της Εμπιστοσύνης,

της συζύγου Σύνεσης και των παιδιών της Ευθύνης και Λογικής.

Έχουν επιζήσει τα 4 ετεροθαλή αδέλφια της:

– Ξέρω τα Δικαιώματά μου

– Το Θέλω τώρα

– Κάποιος άλλος φταίει

– Είμαι θύμα

Στην κηδεία της δεν παρευρέθηκαν πολλοί, καθώς ελάχιστοι συνειδητοποίησαν ότι απεβίωσε.

Εάν την θυμάστε ακόμα, προωθήστε το.

Εάν όχι, συνταχθείτε με την πλειοψηφία και μην κάνετε τίποτα."

    Όμως η Κοινή Λογική έχει έναν προαιώνιο, ύπουλο, σκοτεινό εχθρό που διαβάλλει έννοιες, σκέψεις, κοινωνικές συμπεριφορές, όλο τον ιστό που δένει την ανθρωπότητα σαν κοινωνία. Η συνταγή είναι σχετικά απλή: μίξη των πάντων σε μια ακατανόητη άγευστη σούπα δήθεν νεωτερισμών και φιλελεύθερων ιδεών περιτυλιγμένων με όμορφες λέξεις όπως ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, αυτοπροσδιορισμό, διαφορετικότητα. 

    Πόσο όμως δίκαιο είναι ένας trans βιολογικά άνδρας ν' αγωνίζεται σε γυναικείες ομάδες; Πού βρίσκεται η ισότητα όταν μια γυναίκα καταγγέλλει ψευδώς σεξουαλική παρενόχληση καταστρέφοντας την ζωή ενός άντρα και όταν αποκαλύπτεται το ψέμα της, μετά από χρόνια ή και δεκαετίες, παίρνει συγχωροχάρτι, ωσάν αδύναμο φύλο, πέφτοντας στα μαλακά; Πόσο άχρηστος είσαι όταν αυτοπροσδιορίζεσαι κάτι που δεν είσαι μόνο και μόνο για ν'αποκτήσεις εφήμερη αξία; Πόσο δίκαιο είναι να μηνύσεις μια εταιρία που παρασκευάζει σούπερ κόλλες και εσύ σαν ηλίθια την άπλωσες επίτηδες στο κεφάλι σου, το οποίο κατέληξε σαν γυαλιστερό τούβλο*;  

*H Tessica Brown ξεκίνησε καμπάνια συλλογής χρημάτων για να ξαναπάρει ανθρώπινη όψη.

    Το αξιοπερίεργο είναι πως αυτοί που απαιτούν διαφορετικότητα είναι οπαδοί της Νέας Τάξης Πραγμάτων παραβλέποντας το γεγονός πως η Ν.Τ.Π. είναι υπέρμαχος της ισοπέδωσης των πάντων. Δήθεν προστατεύουν τις μειονότητες προωθώντας ατζέντες με αντικρουόμενες ιδέες. Πως είναι δυνατόν να ενδιαφέρεσαι πχ για τις φυλετικές μειονότητες όταν είσαι πολέμιος των λευκών καυκάσιων; Αν καταλήξει η λευκή φυλή μειονότητα λόγω των εσκεμμένων επιμειξιών; Πώς ενδιαφέρεσαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα των μεταναστών όταν καταπατάς τα δικαιώματα των ιθαγενών; Γιατί να υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά; Ο παραλογισμός μόνο πονοκέφαλο μπορεί να προκαλέσει σε κάποιον που προσπαθεί να ακολουθήσει αυτόν τον ειρμό σκέψης, συνήθως αριστερής απόχρωσης. Ας μου εξηγήσει κάποιος πως γίνεται να εφαρμοστεί η πολυπολιτισμικότητα και η διατήρηση των φυλετικών μειονοτήτων αφού εξ ορισμού η μία αναιρεί την άλλη με την πάροδο του χρόνου. Αυτό καταδεικνύει ότι υπάρχει ύποπτη ατζέντα από τους υπέρμαχους της Ν.Τ.Π.

    Στην εποχή του Διαδικτύου που έχουν εκμηδενιστεί οι αποστάσεις και οι περισσότεροι είμαστε πολύγλωσσοι, οι έννοιες είναι πλέον ακατάληπτες. Λέμε την ίδια λέξη και εννοούμε κάτι διαφορετικό. Το πρόβλημα επικοινωνίας γιγαντώνεται γιατί έχει πάψει η ορθή κατανόηση των εννοιών. Σήμερα όλοι μιλάμε για καταπίεση των ελευθεριών μας. Όμως η καταπίεση ασκείται από κάποιον που έχει εξουσία.

    Είναι γνωστό πως οι σύγχρονες πολιτισμένες κοινωνίες βασίζονται σε τρεις πυλώνες εξουσίας, τη νομοθετική, την εκτελεστική και την δικαστική. Ο Γάλλος διαφωτιστής Μοντεσκιέ όταν μιλούσε για κράτος δικαίου όριζε την διάκριση των εξουσιών ως θεμελιώδης αρχή ορθής εφαρμογής της δημοκρατίας. Όμως πριν από αυτόν ο Αριστοτέλης στο έργο Πολιτικά, έχει δώσει την λεπτομέρεια που κάνει την διαφορά: Αν τα τρία αυτά δομικά στοιχεία του πολιτεύματος λειτουργούν σωστά και το πολίτευμα οπωσδήποτε λειτουργεί σωστά.

    Όλοι μας έχουμε συνειδητοποιήσει λίγο ή πολύ ότι η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε τέλμα, αλλά δεν φαίνεται λύση στον άμεσο ορίζοντα. Αυτό είναι αποτέλεσμα της μίξης και της διαπλοκής αυτών των τριών εξουσιών, οι οποίες συμμαχώντας και με τη –πρόσφατη στην ανθρώπινη ιστορία- τέταρτη εξουσία, τον Τύπο, συνωμότησαν εναντίον αυτού που υποτίθεται υπηρετούν και μάλιστα ενόρκως, τον ταλαίπωρο Λαό, ένας όρος που έχει εκπέσει εσκεμμένως σε αξία σαν κάτι υποδεέστερο και μιαρό.

    Η λέξη «Λαός» σπάνια συνοδεύεται με κάποιο θετικό επιθετικό προσδιορισμό. Μάλιστα δεν έχω εντοπίσει άλλον πλην του «ο σοφός Λαός». Συνήθως η λέξη Λαός χρησιμοποιείται σαν συνώνυμο του παρακατιανού, της πλέμπας. Το περίεργο είναι πως αυτή την έκπτωση την χρησιμοποιεί και ο ίδιος ο Λαός, σιωπηρά αποδεχόμενος τον υποβιβασμό και συνεπώς την μοίρα  που του έχουν υποδείξει οι υπόλοιπες τέσσερεις εξουσίες, παραβλέποντας το γεγονός πως είναι η Κύρια εξουσία στην οποία έχουν ορκιστεί να υπηρετούν οι υπόλοιπες τρεις. Ο Τύπος συνήθως είναι ιδιωτική υπόθεση οπότε το μόνο που μπορεί να κάνει ο Λαός για να τον αντιμετωπίσει είναι απλά να τον αγνοήσει. Τουλάχιστον μέχρι να αρχίσει να υπηρετεί ξανά αυτό που από την αρχή ετάχθη: την αλήθεια.

    Όταν όμως μιλάμε για εξουσία πρέπει να κατανοήσουμε ότι ΠΑΝΤΟΤΕ υπάρχουν δύο μέρη: ένα που ασκεί την εξουσία και ένα που την δέχεται. Όταν λοιπόν έχουμε φτάσει σε τέλμα σαν κοινωνία λόγω της ασφυξίας που έχει επιφέρει η αλυσίδα νόμων, μέτρων και κανόνων που επιβάλλουν οι τρεις εξουσίες, ο μόνος τρόπος για ν’ απελευθερωθούμε είναι να σπάσουμε την αλυσίδα. Και η αλυσίδα σπάει συνήθως στον αδύναμο κρίκο. Το ερώτημα είναι πώς αντιμετωπίζεις κάθε έναν από αυτούς τους κρίκους; Και ποιος είναι ο αδύναμος;

    Η Δικαστική και Νομοθετική εξουσία έχουν αποκοπεί από την Κοινωνία εδώ και δεκαετίες και ίσως είναι οι πιο δυσπρόσιτες και απροσπέλαστες. Επίσης στα ανώτερα στρώματα είναι τελείως κλειστές κάστες και δύσκολα μπορεί να λάβει θέση κάποιος που δεν έχει κληρονομικό δικαίωμα. Οι Δικαστικοί και ιδίως οι Εισαγγελείς αντί να κάθονται άπραγοι στα εγκλήματα που συντελούνται στον Λαό αρέσκονται στην αποστασιοποίηση. Είναι πολύ βολικό να εισπράττουν τον μισθό τους, να διορίζουν τα παιδιά τους σε υψηλόμισθες θέσεις συνήθως στον ιδιωτικό τομέα (τράπεζες κλπ) και ν' αποφαίνονται  για την συνταγματικότητα των μέτρων που συνήθως δεν αφορούν τους ίδιους αλλά την πλέμπα. Πόσο μάλιστα όταν ανταμείβονται γι'αυτές τις αποφάσεις τους με προεδρικά αξιώματα.

    Η μόνη ελπίδα του Λαού να βρει ένα σύμμαχο, παραμένει η εκτελεστική εξουσία, ιδίως το κομμάτι των Σωμάτων Ασφαλείας που ως επί το πλείστον αποτελείται από παιδιά του Λαού. Όμως η πρόσφατη εμπλοκή του Στρατού στην 7ετία έχει κάνει απρόθυμους  τους Στρατιωτικούς να κάνουν το καθήκον τους και να προστατεύσουν αυτούς που έχουν ορκιστεί να προστατεύουν από κάθε εχθρό, εξωτερικό ή εγχώριο. Είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από την λοιδορία και την χλεύη που εισέπραξαν οι πρωταγωνιστές και κανένας στρατιωτικός καριέρας δεν φαίνεται ικανός να κάνει θυσίες. Όλη η προσπάθεια πρέπει να  επικεντρωθεί στην μεταστροφή των κατώτερων εκτελεστικών οργάνων, αστυνομικών και στρατιωτικών, δίνοντας τους να κατανοήσουν πως το "Εγώ εντολές εκτελώ" ΔΕΝ είναι δικαιολογία. 

    Παρά τα όσα του καταμαρτυρούν ο Λαός σέβεται τους θεσμούς. Όμως άλλο ο θεσμός του Πρωθυπουργού και άλλο ο άνθρωπος που βρίσκεται σε αυτή την θέση. Η απαξίωση έρχεται στον εκπρόσωπο του θεσμού και όχι στον ίδιο τον θεσμό. Αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό σε όλους μας και σε όλους αυτούς που ζητάμε να λάβουν θέσεις. Άλλο ο θεσμός του Στρατού και άλλο ο κάθε δειλός άμπαλος Συνταγματάρχης. Άλλο η Αστυνομία και άλλο ο γιδοβοσκός που διορίσθηκε και βγάζει τον κακό του εαυτό σαπίζοντας στο ξύλο και πνίγοντας στα χημικά συνταξιούχους που διαμαρτύρονται και διεκδικούν ένα καλύτερο μέλλον. Εκεί πρέπει ν' αναλογιστούν ότι κάθε έγκλημα έχει και μια τιμωρία. Και η τιμωρία είναι πάντα προσωποποιημένη. 

    Η πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση στις ΗΠΑ ξεγύμνωσε με τον πιο θεαματικό τρόπο την διαπλοκή των τριών εξουσιών αναδεικνύοντας το παγκόσμιο αυτό πρόβλημα. Διεφθαρμένοι ως το μεδούλι πολιτικοί, επίορκοι δικαστές και Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης συνωμότησαν έναντι του μισού πληθυσμού των ΗΠΑ για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα μιας χούφτας ανθρώπων. Ο απερχόμενος Πρόεδρος Τραμπ, παρόλα όσα του έχουν καταλογίσει, έκανε στην άκρη αφήνοντας τον Στρατό να κάνει το καθήκον του. Έδειξε με τον καλύτερο τρόπο σε όλους όσους τον κατηγορούσαν ότι είναι γαντζωμένος στην εξουσία πόσο λάθος έκαναν και πόσο διέφερε από έναν πολιτικό καριέρας.

    Η επικείμενη εκκαθάριση πρέπει να αρχίσει από κάτω προς τα πάνω γιατί σε ένα μοντέλο πυραμίδας η κορυφή είναι τόσο ισχυρή όσο υπάρχει η βάση.

    Εάν το εγχείρημα στις ΗΠΑ πετύχει και αρχίσει η καθαίρεση των επίορκων και διεφθαρμένων αξιωματούχων ΙΣΩΣ υπάρχει ελπίδα να το μιμηθούν και άλλα κράτη αλλάζοντας τα πάντα στον τρόπο ζωής μας. Ειδάλλως θα πρέπει να υποστούμε τις συνέπειες των αποφάσεων που παίρνουν λίγοι μισάνθρωποι παράφρονες, αυτοπροσδιοριζόμενοι θεοί, όπως ο άχρηστος Μπιλάκος που αν του αφαιρέσεις τα δισεκατομμύρια του το μόνο που μένει είναι ένα ανθρωπάκι για πολλές σφαλιάρες. Το ίδιο και ο τοπικός, προσωρινός δυνάστης μας, ο Κούλης. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ κάποιον που θα προσλάμβανε αυτόν τον ψυχάκια στην επιχείρηση του εάν δεν ήταν γόνος. Το πολύ-πολύ να έκανε καριέρα pool-boy σε καμιά ξελιγωμένη πλούσια θείτσα (ή και μπάρμπα, γούστα είναι αυτά...). 

    Μέχρι να έρθει εκείνη η ώρα ας θυμόμαστε πως οι άνθρωποι που μας δυσκολεύουν την ζωή είναι τα απαραίτητα εργαλεία που χρησιμοποιεί ο Ποιητής για την πνευματική μας εξέλιξη.